در سال 2004، یک پروفسور از دانشگاه کارولینای جنوبی اولین دیوار را با استفاده از پرینتر سه بعدی ساخت. از آن زمان، این نوآوری به شدت مورد استقبال قرار گرفت و اکنون در کمتر از ۲۰ ساعت می‌توان خانه‌ای را ساخت. پروفسور یک چاپگر سه بعدی FDM که روی یک بازوی رباتیک سوار شده بود را ایجاد کرد که لایه‌های بتونی را به جای پلاستیک اکسترود می‌کند تا یک مدل سه بعدی سیمانی ایجاد کند.
این فناوری در تمام خصوصیات مورد نیاز برای استفاده از تولید افزودنی در اماکن ساختمانی را شامل می‌شود: کاهش هزینه و ضایعات، سرعت ساخت سریع‌تر، کاهش اتفاقات ناگوار، اشکال پیچیده معماری و … کشف وی نشانه آغاز چاپ سه بعدی در ساخت و ساز بود. با این حال، از آن بسیار کمتر از بخش‌های خاص مانند بخش هواپیمایی و یا پزشکی استفاده می‌شود. یک دهه پیش، تصور می‌شد که فناوری چاپ سه بعدی که به وسیله یک لایه از اشیاء از مواد ازجمله فلزات، شیشه، پلاستیک و رزین‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت،
عمدتا برای ساختن اجزای کوچک و پیچیده مفید است؛ اما با بزرگتر شدن پرینترهای سه بعدی، امکان چاپ اجسام بزرگ مانند خانه‌ها فراهم شد. تلاش برای استفاده از این فناوری برای خانه‌سازی چندین سال است که در حال حاضر ساختمان‌هایی در کشورهایی ازجمله چین، روسیه و آمریکا تولید کرده است. ایالات متحده دستگاهی با ارتفاع بیش از ۳ متر و وزن بیش از ۱۷۰۰ کیلوگرم ساخته است که می‌تواند خانه‌های حدود ۵۵ تا ۷۵ متر مربع را در کمتر از ۲۴ ساعت چاپ کند. شرکت‌های ساختمانی ممکن است تمایلی به استفاده از چاپگرهای سه بعدی نداشته باشند؛ اما سود استفاده از آن می‌تواند برایشان جذاب باشد. استفاده گسترده‌تر از چنین فناوریی امکاناتی را برای کاهش زمان ساخت و استفاده از نیروی انسانی لازم ایجاد می‌کند؛ درواقع می‌توان گفت ساخت یک باغچه، یک هنرستان و یا حتی یک خانه کامل با فشار یک دکمه انجام خواهد شد
اینگونه به نظر می‌رسد که پرینترهای سه‌بعدی هنوز نتوانسته‌اند به صورت کامل جایگزین تکنیک‌های ساختمان‌سازی شود؛ اما نمی‌توان منکر مزایای غیرقابل انکار در این #تکنولوژی شد. در حال حاظر ممکن است نتوانیم از این پرینترها برای ساخت هتل‌ها، ویلاهای لوکس و عمارت استفاده کنیم اما از این تجهیزات می‌توان در ساخت خانه‌های متوسط و دیگر سازه‌ها استفاده کرد و سبب کاهش هزینه‌ها و سرعت در کار شد.
